அன்பு

திரு. நாராயணமூர்த்தி

அது  நடந்தது1971 ஆம் ஆண்டு. நான் திருச்சி தேசியக் கல்லூரியில் இரண்டாம் ஆண்டில் இருந்தேன்.(படித்துக் கொண்டிருந்தேன் என்று எழுத கூச்சமாக இருக்கிறது. அவ்வளவாக நான் பொய் சொல்வதில்லை).

என் நண்பர்களுடன் பாலக்கரை பிரபாத் டாக்கீஸில் சிவாஜி நடித்த"சிவந்த மண்" படத்திற்கு டிக்கெட் வாங்கக் கூண்டு வரிசையில் முண்டியடித்துக் கொண்டிருந்தோம். நல்ல மழை. கூரை அரதப்பழசு. வெளியே இருப்பதைவிட உள்ளே அதிக மழை. அத்தனையும் எங்கள் தலையில். உள்ளே சென்று சட்டையைக் கழற்றிப் பிழிந்து தலையை துவட்டி கொண்டு படத்தில் மூழ்கினோம்.

மறுநாள் காலையில் RTC லாட்ஜ் இட்லி, தோசை சாப்பிட முடியவில்லை. காய்ச்சல் வந்துவிட்டது. 

எங்கள் கல்லூரி தமிழ்ப் பேராசிரியர் திரு இராதாகிருஷ்ணன் அவர்கள் எங்களின் குடும்ப நண்பர். அவர் பொன்மலைப்பட்டியில் வசித்து வந்தார். அவருக்குப் போதுமான பொருட்செல்வம் இருந்ததோ என்று தெரியாது. ஆனால் மக்கட்செல்வமும் அறிவுச் செல்வமும் ஏராளம். இரக்க குணமும் அன்பும் அவரது குடும்பச் சொத்து. 

என் நண்பன் என்னை அவர் வீட்டில் விட்டு விட்டான். ஒன்பதாவது குழந்தையாக எனக்கும் அங்கே இடம் கிடைத்தது. நான் படுத்த படுக்கையாகி விட்டேன். அந்த வீட்டில் குழந்தைகள் எல்லோரும் பள்ளிக்குச் செல்லும் வயதினர். அத்தனை பேருக்கும் காலை உணவு மதிய சாப்பாடு செய்து வெளியே அனுப்புவதற்குள் அந்த அம்மாவுக்கு பெரும் பாடு. இதில் டைபாய்டு காய்ச்சலில் நான் வேறு. என் நிலைமை தெரிந்து என் அம்மாவும் அங்கே வந்து விட்டார். 

சார் கம்பன் விழா நிகழ்ச்சிகளுக்காக பல ஊர்களுக்கும் செல்வார். மூன்று விதமான பெட்டிகள் ஆயத்தமாக இருக்கும். கல்லூரியில் இருந்து வந்தவுடன் வெளியூர் செல்லும் அவசரத்துடனேயே வருவார். எந்த ஊர், எத்தனை நாள், ஒன்றும் கேட்கக்கூடாது. அவர் சிறிய பெட்டியைத் தூக்கினால் ஒரு நாள் என்றும்,அடுத்ததைத் தூக்கினால் இரண்டு நாட்கள் என்ற முறையில் அந்த அம்மா புரிந்து கொள்ள வேண்டும். போகும் போது அவரிடம் செலவுக்கு ரூபாய் கொடுத்து விடுவார். வீட்டில் எல்லோரும் ஒன்றாக இருக்கும் போது, ஆசிரியர் இல்லாத ஐந்தாம் வகுப்பறையில் வரும் இரைச்சல் இருக்கும். 

ஒரு வாரத்தில் எனக்கு சற்றே சரியாகி இருந்தது. வெளியில் இருந்து வந்த சார் ஒரு பெரிய ஆப்பிளை என்னிடம் தந்து" இது நாராயணமூர்த்திக்கு மட்டுமே" என்று சொல்லி விட்டுப் போனார். காய்ச்சலில் இருந்து அப்போதுதான் விடுபட்டிருந்த எனக்கு நல்ல பசி. போர்வையை தலையோடு போர்த்திக்கொண்டு ஆப்பிளைக் கடிக்க ஆரம்பித்தேன். பாதியிலேயே வயிறு நிரம்பியது. சிரமப்பட்டு ஒரு வழியாக முழுவதையும் சாப்பிட்டு விட்டேன்.  சற்று நேரத்தில் அவர் மனைவி "நாராயணமூர்த்தி, அந்த ஆப்பிளைக் கொடு. நறுக்கித் தருகிறேன்" என்றார்கள். காரைக்கால் அம்மையார் போல நான் திரு திரு என்று முழித்து " மாமா எனக்கே எனக்கு, என்று சொன்னதால் நானே முழுவதையும் சாப்பிட்டு விட்டேன்" என்றேன். "அடப்பயலே, பெரியவர்கள் அப்படித்தான் சொல்வார்கள்.  எட்டு குழந்தைகள் இருக்கும் வீட்டில் பங்கு போட்டுக் கொள்ள வேண்டாமோ? இப்படியா யாருக்கும் தராமல் இருப்பது" என்று இயல்பாகச் சொன்னார்கள்.

இருப்பதைப் பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற நல்லெண்ணம் நிஜமாகவே அப்போதுதான் புரிந்தது.

 சரவணா தியேட்டர்

திரு. நாராயணமூர்த்தி

Image Source : South India Movie Theater

அதை விட விசேஷம் டிப்டாப்பில் எப்பொழுதும் எம்ஜிஆர் படங்களும் நாகையாவில் சிவாஜி படங்களுமாக போடுவார்கள். ஆனால் என்ன, கோயம்புத்தூரில் ரிலீஸான படங்கள் எங்கள் ஊருக்கு வருவதற்குக் குறைந்தது ஆறு மாதங்களாவது ஆகும். இருந்தாலும் அததற்குரிய மரியாதையோடு வரும்.

மற்றபடி ஜெய்சங்கர், ஜெமினி, ரவிச்சந்திரன்,அசோகன் போன்ற அடுத்த நிலை கதாநாயகர்கள் படமெல்லாம் இந்த இருவர் படங்களும் இல்லாத நேரங்களில் போடுவார்கள்.

கொட்டாய் வாசல்கள் கோலாகலமாக இருக்கும். வண்டிக்கடை நடராஜமாமா கலர் கலராய் இருக்கும் கண்ணாடிகள் ஒட்டப்பட்ட  தள்ளுவண்டியில் விதவிதமான பட்சணங்கள் செய்துகொண்டு விற்பனைக்கு வருவார். பெட்ரோமாக்ஸ் விளக்கு வெளிச்சத்தில் அவைகள் கண்ணைக் கவரும். இரண்டாம் ஷோ ஆரம்பிப்பதற்கு முன்னதாகவே அனேகமாக எல்லாம் விற்றுத் தீர்ந்து விடும். தரையில் அமர்ந்து வை ராஜா வை விளையாட்டுகள், அந்தந்தப் படங்களின் பாட்டுப்புத்தகங்கள், நாவல்கள், பொது இடங்களில் படிக்கக்கூடாத புத்தகங்கள் விற்பனை, மோடி மஸ்தான் ஷோக்கள் இப்படியாக அமர்க்களமாக இருக்கும்.

உள்ளே இன்னும் விசேஷம்தான். ஃபிலிம்டிவிஷன் தயாரிப்பில் வந்த நியூஸ் படங்களை அப்பொழுது எல்லா தியேட்டர்களிலும் போட்டே ஆகவேண்டும். எங்களுக்கும் அதெல்லாம் அவசியம் வேண்டும். அதில்தான் எங்களின் பொது அறிவே வளரும். பீகாரில் வறட்சி,குஜராத்தில் வெள்ளம், சீனப் பிரதமர் இந்தியா வருகை, இத்தியாதி. மூன்று மணி நேரத்திற்குக் குறையாமல் படம் பார்க்க வேண்டும். ஒரு ரீல் முடிந்தவுடன் பாகம் 1 , பாகம் 2 என்றெல்லாம் வரும். கரண்ட் கட் ஆனாலும் பொறுமையாக இருப்போம். கரண்ட் வரும் வரை டீ,காபி, முறுக்கு, மிக்சர் வியாபாரம் உள்ளேயே களைகட்டும். என்ன.. எங்கு பார்த்தாலும் பீடியை ஊதித் தள்ளுவார்கள். ஒரே புகை மண்டலமாக இருக்கும். "புகை பிடிக்காதீர்கள்" ஸ்லைடு பெரும் புகைக்கு நடுவே மங்கலாகத் தெரியும். எப்பொழுதும் மாலைக் காட்சி நன்றாக இருக்கும். சனி, ஞாயிறுகளில் மட்டும் மேட்னி ஷோ போடுவார்கள். (பள்ளிக்கூடத்தை யாரும் கட் அடித்து விட்டு வரக்கூடாது). தெரியாமல் சனி ஞாயிறுகளில் மேட்னி ஷோ போனால் பானையில் இட்லி வேகுவது போல் எல்லோரும் வியர்வைக்குளத்தில் மூழ்கி எழுந்து வரவேண்டும். இதில் புகை மண்டலத்தில் புகுந்து வெளிவந்தால் நமக்கே நம் மீது வீசும் வாசம் தாங்க முடியாது. வீட்டுக்கு வந்தால் ரேழியிலேயே உடைமாற்றி உள்ளே வரவேண்டும். வீட்டுக்குத் தெரியாமல் சினிமா பார்க்கப் போனால் மோந்து பார்த்தே கண்டு பிடித்து விடுவார்கள். மின் விசிறிகள் இரண்டு பக்கமும் இருக்கும். இருந்தாலும் அவை கீழ்நோக்கி சுழலாமல் எதிர்ச் சுவரில் இருக்கும் விசிறியைப் பார்த்துதான் வீசும். 

65 ஆம் ஆண்டு ஊர் எல்லையில் இருக்கும் வரவேற்பு வளைவை அடுத்து சாந்தி திரையரங்கம் வந்தது. ஓரளவுக்கு அது நாகரீகமாக இருந்தது. தரை டிக்கெட் ஒழிக்கப்பட்டு அங்கும் பெஞ்சுகள் போடப்பட்டிருந்தன.  இருந்தாலும் மாலைக் காட்சி பார்த்து வீட்டுக்கு வர இரவு நெடுநேரம் ஆகிவிடும்.

66 ஆம் ஆண்டு வந்தது எங்களின் பிரியமான சரவணா தியேட்டர். எல்லா வகுப்புகளுக்கும் சேர்கள். 

திரையின் இரண்டு புறமும் கூரையை முட்டும் அளவுக்கு அழகான பூ டிஸைன்கள். வண்ண வண்ண ஒளிக்கதிர்கள் அவற்றின் இதழ்களில் இருந்து வரும். பல்புகள் தெரியாது.

வெண்திரையை மறைத்தால் போல வண்ணத்திரை. ஒவ்வொரு காட்சிக்கும் அந்தத் திரை மேலே தூக்கப்படும்போது திரையின் அடிக்குஞ்சலங்களில் பொருத்தப்பட்ட வண்ண விளக்குகள் திரையுடன் மேலே போகும். அது சுவர்க்கத்தில் இருப்பது போன்ற உணர்வை நமக்குக் கொடுக்கும்.

பாகம் பாகமாக பார்த்த படங்களை எல்லாம் தொடர்ச்சியாகப் பார்க்க முடிந்தது. ஆரம்பத்தில் எதிரொலி யின் அளவு தெரிவதற்காக முதல் ஒரு மாதம் இலவசமாக "எங்க வீட்டுப் பிள்ளை" படம் போட்டார்கள். ஒரு காட்சி விடாமல் எல்லா ஷோவும் பார்த்தோம். 

ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் காலைக் காட்சிகளாக ஆங்கிலப் படம் போடுவார்கள். ஒரு ஆங்கில சினிமா ரசிகர் கிளப் உண்டாக்கி, ஆண்டுச் சந்தாவாக தொகை ஒன்றை கட்டணமாகப் பெற்று, சென்னை சங்கீத சபாக்கள் போல சினிமா சபா ஏற்படுத்தியிருந்தார்கள். சபா உறுப்பினர்களை ஆங்கில சினிமாக்களுக்கு அனுமதித்த பிறகு இடமிருந்தால் பொது மக்களும் அனுமதிக்கப் படுவார்கள்.

இது எல்லாவற்றையும் விட மற்றும் ஒரு விசேஷம் சரவணா தியேட்டருக்கு உண்டு. இடைவேளை முடிந்தபின் அந்த வாரம் ஞாயிற்றுக்கிழமையில் போட இருக்கும் ஆங்கிலப் பட ட்ரெய்லர் காட்டுவார்கள். அது சினிமாஸ்கோப் படமாக இருந்தால் வெண்திரை  அதற்கேற்ற வகையில் தானே விரிந்து கொள்ளும். பிறகு நம்ம ஊர் படம் போடும் போது அதற்கேற்றாற்போல் தானே சுருங்கிக் கொள்ளும். எங்களுக்கெல்லாம் அது அற்புதமாகவும் அதிசயமாகவும் தோன்றும்.

பல ஆண்டுகள் கழித்து என் அறையில் இருந்து நான் பணிகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது குமாரசாமி ஆசிரியர் (அவரும் கோபிக்காரர்தான்) பதைபதைக்க வந்து"சார்,சரவணா தியேட்டரை இடித்துத் தரைமட்டம் ஆக்கிட்டாங்க" என்றார்.

என் அம்மா இறந்தபோது ஏற்பட்ட துக்கம் அன்று மீண்டும் வந்தது.

 பேட்டும் பாலும்

திரு. நாராயணமூர்த்தி

Image Source : DNA

அப்பொழுதெல்லாம் கோபி வைரவிழா உயர் நிலைப் பள்ளியில் ஆண்டு இறுதியில் உடைந்த விளையாட்டுப் பொருள்களை ஏலம் விடுவார்கள். ஒண்ணார்ரூபா கொடுத்து கைப்பிடி உடைந்துபோன கிரிக்கெட் பேட் ஒன்றை எங்கள் டீமுக்காக வாங்கினோம்.

அதை எடுத்துக்கொண்டு கட்டைமாட்டு வண்டி தயாரிக்கும் ஆசாரி ஒருவரிடம் கெஞ்சி மூங்கில் ஒன்றை V வடிவத்தில் சீவி அதை அந்த பேட்டுக்குள் பசை போட்டு சொருகி ஆடாமல் இருக்க சுள்ளாணிகளை அடித்து ஒரு முழு பேட் செய்தோம். 

அதற்கு மேல் ட்வைன் நூலை உருகிய வஜ்ஜிரத்தில் நனைத்து நெருக்கி நெருக்கிச் சுற்றினோம். சூட்டுடன் சுற்றச் சுற்ற கைகளில் கொப்புளங்கள் வந்தாலும், வஜ்ஜிர நாற்றம்  மூக்கைத் துளைத்தாலும் பொருட்படுத்தாமல் எடுத்துக் கொண்ட காரியத்தில் முழுமூச்சாக ஈடுபட்டு மூன்று நான்கு அடுக்குகள் மேலே மேலே சுற்றி உறுதி ஏற்றினோம். மூன்று நாட்கள் அதையே பார்த்துக் கொண்டு வந்தோம். பசையை நன்கு காயவிட்டோம்.

பேட் இப்போது ரெடி. கிரௌண்டில் மிகவும் சந்தோஷமாகவும், பெருமிதத்துடன் கார்க் பாலை முதலில் வேகமாக அடித்தவுடன் முழங்கை மற்றும் தோள்களில் விர்ரென்று ஷாக் அடித்தது. நிஜமான பேட்டில் கைப்பிடி அதிர்ச்சி தாங்கும் வகையில் ஏழெட்டு மரச்சிறாய்கள் ஆலையில் பசை போட்டு ஒட்டப்பட்டு, அதன் மேல் ரப்பர் உறை போட்டு வருவதால் அதற்கு லேசாக வளைந்து கொடுக்கும் தன்மை இருக்கும். பந்தை எவ்வளவு வேகமாக அடித்தாலும் ஷாக் வராது. மொத்தையான நம்ம ஊர் மூங்கிலுக்கு அப்படியான நாசூக்கெல்லாம் தெரிய வாய்ப்பில்லை. சபை கூடி இந்த பிரச்சினைக்குத் தீர்வு ஆலோசித்தோம். சைக்கிள் கடை அண்ணனிடம் குழாயடித்து ஒரு பழைய சைக்கிள் டியூப் வாங்கி அதனை அந்த மூங்கில் கைப்பிடியில் செருகினோம். நிஜ பேட் போலவே ஒரு தோற்றம் வந்தது.

மறுநாள் அதை விளையாடக் கொண்டு போனோம். நல்ல ஃபுல் டாஸ் பந்து வந்தது. ஓங்கி அடித்தேன். பந்தை முந்திக் கொண்டு பேட் என் கையை விட்டுப் பறந்து கொண்டிருந்தது. என் கையில் சைக்கிள் டியூப் மட்டும் இருக்கிறது. இதென்னடா புது சிக்கல். மூங்கில் மிகவும் வழுவழுப்பாக இருந்ததால் அது டியூபில் இருந்து வழுக்கிக்கொண்டு பறந்து விட்டது. மறுநாள் மூங்கிலுக்கும் வஜ்ஜிர நூல் சுற்றி க்ரிப் ஏற்படுத்தி அதன் மேல் சைக்கிள் டியூபை மீண்டும் செருகி ஒரு வழியாக பேட்டை உருவாக்கினோம். ஷாக் மிகுதியாக இருந்தாலும் நாங்கள் எங்களை அதற்குப் பழக்கப்படுத்திக் கொண்டோம். பந்தின் கதை இதைவிட இன்னும் சுவாரசியமாக இருக்கும்.

கிரிக்கெட் பந்து எப்பொழுதும் எங்களுக்கு எட்டாக்கனியாகவே இருக்கும். கார்க் பால் அதற்கு ஒரு டூப்ளிகேட். கனமாகவும் இருக்கும்; கொஞ்சம் உழைக்கவும் செய்யும். நன்றாக ஸ்பின் ஆகும். காலில், கையில் பட்டால் பந்தை விட வீக்கம் பெரியதாக இருக்கும். ஆனால் அது ஈரோட்டில்தான் கிடைக்கும். பஸ் செலவு பந்தின் விலையை விட இரண்டு மடங்கு அதிகம். 

பேட்டை ஏலத்தில் எடுத்ததால் ஒரு கிழிந்த கிரிக்கெட் பந்து இனாமாகக் கிடைத்தது. அதை செருப்பு தைக்கும் தொழிலாளியிடம் தந்து சுற்றித் தைக்கச் சொன்னோம். இருந்தாலும் அது அல்பாயுசில் முடிந்தது.

நான்தான் அந்தக் காலத்தில் அப்துல்கலாம். இத்துப் போன கிரிக்கெட் பந்தின் உட்புறம் ஆராய்ச்சி செய்ததில் அது ஒரு கடினமான பொருள் மீது சுற்றப்பட்ட சணல் நூல் உருண்டை என்பது தெரிய வந்தது.

ஒரு சிறிய சிவப்புக் கல்லை நல்ல பழைய துணியால் சுற்றி ஒரு சிறிய உருண்டையை உருவாக்கினேன். பேட்டுக்கு வாங்கியிருந்த சைக்கிள் டியூபில் மிச்சம் ஒரு மீட்டர் அளவு இருந்தது. அதை பிளேடால் (கத்தரிக்கோல் எங்களிடம் இல்லை)  வளையம் வளையமாக வெட்டினேன். அந்தக் துணி உருண்டை மேல் ஒவ்வொரு வளையமாக இழுத்து இழுத்துப் போட்டேன். கை நகத்தின் அடி தோலெல்லாம் பிசிறு பிசிறாக உரிந்து புள்ளி புள்ளியாக இரத்தம் தெரிந்தாலும் விளையாட்டு ஆர்வத்தில் எல்லாவற்றையும் பொறுத்துக் கொண்டேன். கிட்டத்தட்ட திருப்பதி லட்டு அளவில் பெரியதாக வந்தது.

தற்போது பந்தும் ரெடி. நான் இடக்கையில் ஸ்பின் போடுவேன். அந்த டியூப் பால் 90° அளவுக்கு எதிர்பாராத விதத்தில் திரும்புகிறது. பேட்ஸ்மேனுக்குத் தலை சுற்றியது. எங்கெங்கோ திரும்பி ஸ்டம்ப்பில் பட்டுவிடும். சமையலறையில் வந்த எலி போல் பந்து எங்கே போகுமென்று பௌலருக்கே தெரியாது.

ஒருவழியாக தப்பித் தவறி பேட் பந்தில் பட்டால் மேலிருக்கும் ஒரு வளையம் அறுந்து பந்துடன் அதுவும் வரும். ஒரு வேகத்தில் பார்க்க அதுவும் பந்து போலவே இருக்கும். ஃபீல்டருக்கு எதை கேட்ச் பிடிக்கவேண்டும் என்று குழப்பம். அவுட் செய்வதில் ஏகப்பட்ட பஞ்சாயத்து.

மீண்டும் பழைய கிரிக்கெட் பந்தின் உறையை மைதானத்தில் தேடி எடுத்து செருப்பு தைக்கும் தொழிலாளியிடம் மன்றாடினால் எங்கள் பந்து அதற்குள் கொள்ளாத அளவு பெரிதாக இருந்தது. பத்து பதினைந்து வளையங்களைக் கழட்டி அதை உள்ளே வைத்து தைத்து இனிமேல் ரப்பர் வளையம் கழன்று வராமல் செய்தேன்.

இப்போதய குழந்தைகளுக்கு பெற்றோர்கள் இவைகளைக் கேட்பதற்கு முன்பே வாங்கித் தருகிறார்கள். ஆனால் விளையாட மைதானம்தான் எங்கேயும் காணோம்.

 வயலும் வாழ்வும்

திரு. நாராயணமூர்த்தி

Image Source : Eluthu

"பழனி மாமா, எனக்கு சூசூ வருது. பாத்ரூம் எங்கேயிருக்கு"  பெருங்கூச்சல் கொடுத்து கத்தினேன்.

அவருக்கு சிரிப்பு வந்துவிட்டது. "அங்கேயே போடா! உனக்காக வயலில் பாத்ரூமெல்லாம் கட்ட முடியாது"

கொஞ்ச நேரம் ஆயிற்று. எனக்கு சற்றே போர் அடித்தது. நான் அப்போதுதான் சைக்கிள் கற்றுக் கொள்ள ஆரம்பித்திருந்தேன்.  ஓட்டத்தெரியும். ஆனால் தானாக ஏறவும் தெரியாது;  இறங்கவும் தெரியாது. சைக்கிள் ஆரம்பத்தில் தனியாக ஓட்டுவதற்கு மிகவும் ஆனந்தமாக இருக்கும். 

"பழனி மாமா நான் கொஞ்சம் சைக்கிள் ஓட்டட்டுமா?"

"சரிடா,பாத்து கீழே விழாமல் ஓட்டு"

அவருக்கு அப்போது பின்விளைவுகள் தெரியவில்லை.

சைக்கிளை (என் அப்போதைய உயரத்திற்கு அந்த சைக்கிள் உயரம் மிக அதிகம்). ஒரு பாறை ஓரம் அதைத் தள்ளிக் கொண்டு போய் நிறுத்தி அதன் மேல் ஏறி குரங்குப் பெடல் போட்டு சைக்கிளை ஓட்டத் தொடங்கி விட்டேன். நான் சைக்கிளை ஓட்ட ஓட்ட ஆனந்த வெள்ளத்தில் மூழ்கி வீடு வரை வந்து விட்டேன். வயலுக்கும் வீட்டுக்கும் இடையே ஐந்து மைல். (கிமீ அப்போது இல்லை)

வீடு வந்ததும் சைக்கிளை விட்டு இறங்கத் தெரியாமல் அக்ரஹாரத்தின் எட்டு வீதிகளையும் சுற்றிச் சுற்றி வந்தேன். ஒரு வழியாக என்னை விட இளைப்பான ஒரு பெரியவர் போய்க் கொண்டிருந்தார். அவர் மீது ஓரளவு வேகத்தைக் குறைத்து மோதி கீழே விழுந்தேன். அவரும் விழுந்தார். எனக்கு கால் முட்டியில் சற்றே சிராய்ப்பு. அவர் சமாளித்து எழுந்து அவருக்கு உரிய சக்தியானுச்சாரம் என்னைத் திட்டினார். எனக்கு ஒன்றும் காதில் விழவேயில்லை. சைக்கிளை விட்டு இறங்கியதே எனக்குப் பேரானந்தம்.

பாவம்; பழனி மாமா. வயலில் இறங்கி வேலை செய்வதால் அவருக்கு இரண்டு கால்களிலும் காலாணித் தொல்லை உண்டு. வயலில் நாள் முழுவதும் வேலை பார்த்துக் களைத்து வீட்டுக்கு வரும் நேரம் அவருடைய சைக்கிள் இல்லாமல் போனதில் அவருக்கு ஏகப்பட்ட கோபம். மேலும் நான் எங்கே விழுந்து கிடக்கிறேனோ என்ற பயம் வேறு. 

நான் ரொம்ப சமர்த்தாக இருப்பதாகக் காட்டிக் கொள்ள சைக்கிளை ஓரம் நிறுத்தி விட்டு,உள்ளே போய் பாடப்புத்தகம் எடுத்து சத்தமாகப் படிக்க ஆரம்பித்தேன்.

அகால நேரத்தில் பையன் சொல்லாமலே படிக்கிறானென்றால் ஏதோ குறும்பு செய்திருப்பான் என்று அம்மாக்களுக்குத் தெரியாதா?

ஆனால் ஒன்றும் கண்டு கொள்ளவில்லை. மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்கிக் கொண்டு உக்கிரமாக "எங்கே அந்த மூர்த்தி" என்று கத்திகொண்டே பழனி மாமா உள்ளே வந்தார். இதற்கும் மேல் என்ன நடந்தது என்று நான் சொல்லித்தான் தெரிய வேண்டுமா?

சித்திரகுள்ளனும் மர்மயோகியும் - (பாகம் 1)

திரு. கணேசன் ராமநாதன்

 சைக்கிள்

திரு. நாராயணமூர்த்தி

ராலிஸ் சைக்கிள் அப்பொழுதெல்லாம் தரமான சைக்கிள் என்று பெயர் பெற்றது. ஐநூறு ரூபாய் சைக்கிளை பத்து மாதங்கள் உள்ள தவணையில் வாங்கிய நாட்கள். தெருவுக்குத் தெரு சைக்கிள் ரிப்பேர் கடை இருக்கும். சக்கரத்திற்குக் காற்றடிக்க ஐந்து பைசா. நாமே அடித்துக் கொண்டால் இலவசம். பங்க்சர் பார்க்க நாலணா. டயருக்குள் இருக்கும் ட்யூபைக் கழட்டி உப்புத்தாள் கொண்டு ஓட்டையைத் தேய்த்து ஒரு சொல்யூஷன் தடவி விட்டு விடுவார். நமக்கு பேப்பரை கோந்து போட்டு ஒட்டும் டெக்னிக்தான் தெரியும். கோந்து காய்ந்தால் பேப்பர் ஒட்டாது. ஆனால் இந்த சைக்கிள்காரருக்கு எல்லாம் தலைகீழ். அந்த சொல்யூஷன் காயவேண்டுமாம். அரை மணி தேசகாலம் ஆன பின் நாம் நம்பிக்கையை இழந்த நேரத்தில் பழைய டியூபில் ஒரு துண்டை அழகாக வட்டவடிவிலோ, அறுகோண வடிவிலோ கலை உணர்வுடன் வெட்டி அதையும் உப்புத்தாளில் தேய்த்து, அதற்கும் சொல்யூஷன் தடவி காயவிட்டு முன்பு காய்ந்த பசையின் மீது ஒட்டுவார். என்ன ஒரு மாயாஜாலம்! சும்மா பச்சக் என்று ஒட்டிக் கொள்ளும். காற்றடித்தால் ஒரு காற்றுக் குமிழ்கூட வராது. முதன் முதலில் நம் தர்க்கம் தோற்ற இடம் அது. 

வருடங்கள் செல்லச் செல்ல சைக்கிளின் மதிப்பு ஏறிக்கொண்டே போகும். "இது என் தாத்தாவின் சைக்கிள் என்று சொல்வதில் அத்தனை சந்தோஷம்". 

பொதுவில் நம்மை விட ஒரு அடி உயரத்தில் இருக்கும் சைக்கிளில்தான் நாம் அதைப் பழகியிருப்போம். கீழே விழுந்து முட்டிகளைப் பேத்துக்கொள்ளாத பயல்களே கிடையாது. அத்தனையும் வீரத்தழும்புகள். விழுந்தவுடன் நாம் பட்டுக்கொண்ட காயத்தைப் பார்ப்பதை விட சைக்கிளுக்கு ஏதாவது ஆகிவிட்டதா என்றுதான் பார்ப்போம். பெரிதாக ஏதேனும் ஆகியிருந்தால் மறுநாள் சைக்கிள் கிடைக்காது என்ற பயம். 

ஒரு வாரம் சென்ற பின் ஓரளவுக்குத் தனியே ஓட்ட வந்துவிடும். ஏற,இறங்க, பிரேக் பிடிக்க இதெல்லாம் அட்வான்ஸ்டு லெவல். அதற்கும் மேலே இரு கைகளையும் ஹேண்டில்பாரிலிருந்து எடுத்து விட்டு பேலன்ஸ் செய்து திரும்புதல் PHD லெவல்.

ஸ்பிரிங் பெல்,பார்கவர், ராக்கெட் சீட்,கைப்பிடிகளுக்குக் குஞ்சலம்,டைனமோவுடன் லைட்,  "அன்பே வா சரோஜா தேவி" கணக்காக அதற்கு மஞ்சள் பஞ்சுத்துணியில் சுற்றி வைப்பது, இதெல்லாம் இருந்தால் பென்ஸ் கார் வைத்திருக்கும் முதலாளி மனோபாவம் வந்துவிடும்.

வேலை கிடைத்தவுடன் முதன் முதலில் வாங்கப்படும் பொருள் அனேகமாக எல்லாருக்கும் சைக்கிளாகத்தான் இருக்கும். பிறகுதான் நல்ல பேண்ட், சட்டைகள், ரேடியோ இத்யாதிகள்.

இப்போதெல்லாம் பிள்ளைகள் கீழே விழாமலே கற்றுக் கொள்ள ஒட்டுச் சக்கரங்கள் வைத்த சிறுவர் சைக்கிள்கள் வந்துவிட்டன. ஆண்பால் பெண்பால் வித்தியாசம் இல்லாமல் எந்த சைக்கிளுக்கும் பார் இல்லை. யார் வேண்டுமானாலும் எந்த சைக்கிளையும் வாங்கலாம். இரட்டை லேடிபேர்டு சைக்கிளை எங்கேயும் காணோம்.

டியூப் பங்க்சர் ஆனாலோ,காற்று குறைந்தாலோ அதை சரி செய்ய பட்டணத்தில் ஆட்கள் இல்லை. வாங்கி ஒரே மாதத்தில் ஒட்டடை அடைந்து அனைவர் வீட்டிலும் இருக்கும் வேக்குவம்க்ளீனர் போல ஒரு மூலையில் தேமே என்று நிற்கும். கேட்பாரில்லை. 

சைக்கிளைப் போல எழுச்சியும் வீழ்ச்சியும் மன்னர்கள் கூட அடைந்திருக்க மாட்டார்கள்.